Peru: het land van de Inca's

Na ons pampasavontuur werden we door Omer en Caramel, onze nieuwe Israëlische vrienden (jawel hoor, als het er een paar zijn zijn ze super gezellig, in tegenstelling tot de verschrikkelijk irritante groepen van soms wel 30 Israëliërs) meegenomen naar de Wild Rover. De Wild Rover is een echt partyhostel en een fenomeen in Zuid-Amerika. Voor de vrouwen hebben ze zelfs een eigen kamertje waar stijl- en krultangen te vinden zijn! We waren ook wel weer toe aan een douche nadat we in de jungle4 dagen niet hadden kunnen douchen. Ook zijn we met de jongens uit eten geweest in een lokaal restaurantje waar je voor 1,25 euro soep en een hoofdgerecht krijgt. We hadden zulke restaurants al vaker gezien maar durfden er niet heen te gaan omdat we onze maag sowieso al wat vaker voelden in Bolivia, maar het was echt goed en lekker! Vanaf die avond zijn we veel vaker voor dit dagmenu gegaan! Na een paar dagen in La Paz en het hostel te hebben doorgebracht zijn we naar Copacabana gegaan. Niet naar het bekende strand van Brazilië maar een plaats aan het Titicacameer, dat is gelegen op de grens van Bolivia en Peru.

In Copacabana hebben we direct een bootticket geboekt naar het eiland Isla del Sol. Volgens de Inca’s is dit de geboorteplek van de zon (de eerste Incakoning). We hadden onze backpacks in Copacabana achtergelaten en lieten ons naar het noorden van het eiland brengen. In het noorden zijn we wat Incaruïnes gaan bekijken. ’s Avonds zijn we in een restaurant bij een groepje aangeschoven, waarmee we veel goede tips uit Bolivia en Peru hebben uitgewisseld, en hebben we daarna op bed een filmpje gekeken (ontzettend handig zo’n klein laptopje!). De volgende dag zijn we naar het zuiden van het eiland gelopen, wat nog best zwaar was op zo’n 4.000 meter hoogte. Vanaf het terras van ons hostel en ook tijdens de wandeling hadden we een geweldig uitzicht over het meer. We liepen onder andere door een aantal kleine dorpjes en kwamen onderweg regelmatig ezels tegen, die dag in dag uit omhoog moeten lopen om etenswaar naar de verschillende plekken van het eiland te brengen. Verder hebben we nog wat Incaruïnes bekeken en zagen we overal zwijnen en lama’s lopen. ’s Middags pakten we de boot weer terug naar Copacabana, waar we direct de bus pakten naar Puno, een stadje aan het Titicacameer aan de Peruaanse zijde. We kregen in een paar minuten tijd de noodzakelijke stempels in ons paspoort en konden ons niet herinneren wanneer een grensovergang zo snel was verlopen! Goodbye Bolivia helloooo Peru!!

In Puno zelf is niet zoveel te beleven, maar de stad zelf is ook niet de reden waarom mensen hier stoppen. Het draait allemaal om de Floating Islands, 50 van riet gemaakte drijvende eilandjes die worden bewoond door de Uros gemeenschap. De eilanden zijn gemaakt van het riet dat in overvloed langs de oevers van het meer groeit. Een bewoner heeft ons aan de hand van een miniatuurversie uitgelegd hoe het eiland is opgebouwd. Het riet wordt niet enkel gebruikt voor het maken van het eiland, maar ook voor de huizen, boten en souvenirs. De prijzen lagen echter absurd hoog! Waarschijnlijk komt dat door de hordes toeristen die hier op af komen. We zagen hier ook voor het eerst bussen vol met rijke toeristen. Om de bevolking te sponsoren hebben we dan maar een rondrit gemaakt in een van riet gemaakt bootje. Het was leuk om deze drijvende eilanden een keer gezien te hebben maar het was veel te toeristisch en de bevolking wilde iets te graag souvenirs verkopen.

Gelukkig was dit niet het enige doel van ons bezoek aan Puno. We namen de boot naar het eiland Amantani. Op het eiland werden we begroet door traditioneel geklede vrouwen, die aangaven deze kleding alleen nog te dragen voor speciale gelegenheden zoals het verwelkomen van nieuwe gasten. Aan het hoofd van het gezin waar we bij sliepen stond een opa van 115 (!!) jaar oud, die overdag niet aanwezig was omdat hij nog steeds werkte! Zijn dochter was inmiddels ook al in de 70 en verder woonde zij met haar man, haar dochter en haar echtgenoot en haar kleinkind. Het huisje was erg klein en basic. Het gezin had bijvoorbeeld geen televisie en het eten werd bereid op een op hout gestookt fornuis. Dit was ook de enige vorm van verwarming die ze hadden en opa zat dan ook voortdurend bij het fornuis.’s Middags zijn we het eiland rondgelopen en zijn we naar het hoogste punt van het eiland gegaan om de Incaruïne Pachapapa te zien. Daar verbleven we tot de zon onder ging en werden we verrast door de mooiste zonsondergang die we tot nu toe hebben gezien! ’s Avonds werd er een feest georganiseerd. Iedereen, dus ook Job, was verkleed in de traditionele kleding van het eiland. Enkele studenten maakten muziek en er werd volop gedanst. De hele avond werd hetzelfde dansje gedaan, maar het was een gezellige avond! We betaalden het gezin voor de overnachting en de maaltijden en hadden ook nog wat extra dingen meegenomen, zoals rijst, fruit, potloden en een schrift. De mensen waren ontzettend dankbaar en lief. Het communiceren ging alleen soms wat moeilijk omdat zij Quechua spraken. De dag erna hebben we nog een ander eiland bezocht, Taquile. De bevolking van het eiland droeg weer andere traditionele kleding. Vooral de hoeden waren speciaal want aan de manier waarop de mannen hun hoed dragen, kan men zien of ze gehuwd, vrijgezel en op zoek naar de ware liefde of vrijgezel en op zoek naar een avontuurtje zijn!

Na Puno zijn we doorgereisd naar Cusco. Cusco is een mooie stad met prachtige oude gebouwen. Ook hier zijn we naar het Wild Rover hostel gegaan, waar het weer heel gezellig was! De stad krijg veel toeristen over de vloer, vooral veel Amerikanen, en daardoor heb je hier dus een McDondalds, Starbucks en KFC. We konden het niet laten naar laatstgenoemd ‘restaurant’ te gaan om die heerlijke kipstukken naar binnen te werken! In het hostel zijn we de 3 Engelse meiden tegengekomen, die we al eerder in Torres del Paine hadden ontmoet. Toen waren ze erg rustig maar in het hostel merkten we dat ze totaal niet vies zijn van ontzettend veel alcohol en drugs. Een van hen leek totaal in een andere wereld en zocht met iedereen ruzie terwijl ze Linda en Job om de nek bleef vliegen en ze steeds weer vertelde dat ze ons toch echt het leukste stel vond dat ze hadden ontmoet. De volgende dag zou ze een soort van natuurlijke lsd gaan gebruiken in de jungle, dat hier erg populair blijkt te zijn. Ze wilden graag dat wij met hen de Machu Picchu trek zouden gaan doen, maar we hebben daar maar voor bedankt ;). Op een van de pleinen in Cusco was er een kermis met zeer oude spellen. Job heeft zich een half uur vermaakt met het gooien van muntgeld op een plaat waarbij je het muntgeld kon verdubbelen of verdriedubbelen, met als resultaat quitte te spelen. Hij had wel een aantal vaste supporters die zichtbaar genoten van het feit dat Job in het begin zoveel geld won en het later weer verspeelde. Linda genoot van de heerlijke nasi die ze daar verkochten. We zijn totaal niet meer vies van het eten van de straat en het lijkt erop dat onze magen hier ook niet meer van opkijken!

Cusco is een heerlijke stad om niets te doen en gewoon lekker een beetje rond te hangen op de pleinen. Niet alleen maar niets doen natuurlijk, want één van de 7 wereldwonderen ligt op treinafstand.. de Machu Picchu!! Het is een stad die door de Spanjaarden nooit is ontdekt en is daardoor ook niet vernietigd. De Inca’s konden deze stad alleen bereiken via een steil pad, een wandeling van meerdere dagen. Deze trek wordt nu gedaan door toeristen en wordt de Inca trail genoemd. Omdat je deze trek al ruim 6 maanden van tevoren moet boeken en wij voor onze reis niets vast wilden leggen, hebben we een andere trek moeten doen. We kozen ervoor de Inca Jungle trail te doen, een trek van 4 dagen met als eindbestemming de Machu Picchu. De eerste dag werden we met een busje naar een punt gebracht op ruim 4.000 meter hoogte. Van hieruit zouden we 3.000 meter downhill gaan rijden met onze mountainbikes. De weg was geheel geasfalteerd, waardoor er een lekker tempo in zat! Af en toe moest er geremd worden voor een slingerbocht of omdat we een waterval doorkruisten, waardoor we nat werden. Het tempo werd steeds verder opgedreven en tegen het einde van de rit zat Job nog steeds in het wiel van de gids en haalde hem net voor de eindstreep nog in. Wonderbaarlijk was het dat ook Linda 15-20 seconden (hier zijn de meningen nog over verdeeld) later en dus als derde over de eindstreep kwam. Ook Linda had de andere groepen ingehaald. Zo gaat het namelijk altijd met Linda, in het begin is het aftasten maar uiteindelijk gaat ze zowat het hards of het gekst naar beneden. Het was echt leuk! ’s Middags gingen de mannen een potje voetbal spelen tegen de lokale bevolking, waarbij Job liet zien het scoren nog niet verleerd te zijn. Helaas voor hem hield hij er wel een ontzettend grote blaar aan over, wat ook erg handig was met nog 3 dagen lopen in het vooruitzicht! Onze gidsen zagen er de lol wel van in en maakten regelmatig grappen over een ezel die ze voor Job zouden bestellen. Na het avondeten is iedereen meteen naar bed gegaan want vroeg opstaan hoort namelijk ook bij trekkings.

De volgende ochtend zaten we om 6 uur aan het ontbijt. Een gedeelte van de groep ging die ochtend raften, maar omdat wij hadden gehoord dat de rivier hier nogal rustig was, kozen wij ervoor in de ochtend te lopen. De rest van de groep sloot zich later weer aan. De tocht van Santa Maria naar Santa Theresa duurde zo’n 9 uur, waarvan een gedeelte over de echte Inca trail. Het was een pad dat langs een bergkam af liep en op sommige momenten slechts een halve meter breed was met een afgrond van zo’n 250 meter diep. We liepen verder door een mooi jungleachtig gebied en moesten een aantal keren een rivier oversteken. Een enkele keer over een hangbrug, één keer moesten we over een aantal, niet aan elkaar hangende, boomstammen balanceren en voor de laatste brug namen we plaats in een bakje dat via een zipline naar de overkant werd getrokken. Aan het einde van de tocht kwamen we uit bij hotsprings. Hier hebben we dan ook een aantal uren in gelegen! ’s Avonds gingen we naar de enige discotheek in het dorpje, maar er was helaas niet veel te doen. Linda heeft nog een tijdje Salsa gedanst met onze gids maar daar hield het dan mee op.

De derde dag gingen we ziplinen. In het begin vond Linda het nog wat spannend, denkend aan het meisje dat in Guatemala verkeerd aan de zipline werd gehangen en hard tegen een boom aan knalde, maar na een aantal ziplines gingen de handen los en ging ze zowat op haar kop naar beneden! Het was gaaf! We hebben wel snelheden van 65 km/u gehaald. We hadden echt een ontzettend leuke groep jonge mensen uit Amerika, Australië en Nederland, wat de trail natuurlijk nog leuker maakte. In de middag zijn we naar het dorpje Aguas Calientes gelopen. Dit is de plek waar de meeste mensen slapen, waarna ze de volgende ochtend naar de Machu Picchu gaan. Na het eten zijn we nog wat gaan drinken maar laat hebben we het niet gemaakt omdat we de volgende ochtend om 4 uur op zouden staan. Het beloofde een zware dag te worden.

Om half 5 liepen we in het donker de berg naar de Machu Picchu op, een klim van ongeveer een uur. Het was goed te doen en toen we allemaal boven waren mochten we vooraan in de rij aansluiten en lieten we de mensen die lui waren en met de bus naar boven waren gegaan achter ons. In het park aangekomen hing er een dichte mist en was er van de stad niets te zien. Toen het eenmaal op begon te klaren, was het net of er een laken van de Machu Picchu afgetrokken werd. Omdat we in Zuid-Amerika en ook een aantal jaren geleden in midden- Amerika al zoveel Incaruïnes hebben gezien en we er al behoorlijk vol van waren, hadden we niet zo’n hele grote verwachtingen bij deze Incastad. Maar we vonden het echt geweldig mooi! De stad is gelegen tussen enkele steile bergen, de Machu Picchu mountain en Huayna Picchu, waardoor de ligging het beeld ook spectaculair maakt. Na de rondleiding hebben we de moed verzameld om de Machu Picchu mountain te beklimmen, een pittige wandeling bergopwaarts van 1,5 uur. Op enkele uitzichtpunten hebben we getwijfeld om te keren (we zouden niet de eerste zijn), maar gelukkig zijn we allebei geen opgevers en zijn we doorgelopen tot het eindpunt! Een nog mooier uitzicht over de Machu Picchu! Daarna was het haasten om van beide bergen weer naar beneden te komen en de trein richting Cusco te nemen.Moe maar voldaan zaten we 's avonds alweer in de nachtbus richting Arequipa.

Hasta luego!