Viva Colombia!

Na de vlucht vanaf de Galapagos eilanden pakten we meteen de bus richting Colombia. Op het busstation werden we weer eens geconfronteerd met kinderen van rond de 6 jaar oud die snoep verkopen, zelfs nog om 12 uur ’s nachts. Met pijn in ons hart zeggen we steeds: “no gracias”, wetende dat we het toch nooit goed zullen doen. Het is zielig als je niets koopt, want de familie heeft het geld gewoon nodig, maar van de andere kant houden we het gebruik van deze kinderen in stand als ze steeds geld binnenhalen. Een apart fenomeen in Peru, Ecuador en Colombia zijn de verkopers in de bussen. Ze stappen ergens onderweg op, houden een verhaal van 30 minuten en delen vervolgens hun spullen rond in de hoop dat mensen wat willen kopen. Het zijn de meest rare producten die ze verkopen, zoals gekopieerde dvd’s, lustopwekkers of suplementen voor meer spierkracht.

Na een aantal busritten waren we dan in Colombia, het land dat bij veel mensen bekend staat om de FARC, guerrilla, geweld, corruptie en cocaïne. Een land dat erg gevaarlijk is en waar je op elk moment uit de bus kan worden getrokken om ontvoerd te worden. Tegenwoordig is het echter behoorlijk rustig in Colombia. Van veel backpackers hoorden we dat het voor hen het mooiste land van Zuid-Amerika is en wij wilden dan ook graag ontdekken waarom! Onze eerste nacht verbleven we aan de grens, in het dropje Ipiales. Niet omdat hier veel te beleven is, maar omdat het niet veilig zou zijn om ’s nachts verder te reizen in dit gebied. In de buurt van Ipiales ligt het dorpje Las Lajas, waar we met de taxi naartoe zijn gegaan om de Sanctuario de las Lajas te bezoeken. Het is een kerk die tussen twee steile rotsen is gebouwd. De kerk is daar gebouwd omdat Maria daar ooit zou zijn verschenen. De weg naar de kerk toe is ook volledig bedekt met dankbetuigingen aan Maria. Vanuit de hele wereld komen pelgrims op deze kerk af. We hebben een paar kaarsjes aangestoken en zijn met een groepje Colombianen op de foto gegaan. Het blijft toch raar dat mensen steeds met je op de foto willen, maargoed we werken er graag aan mee omdat wij tenslotte ook graag foto’s van de bevolking hier maken! Toch leuk dat we dit nog even hebben meegepakt, want het was misschien wel de mooiste kerk die we in Zuid-Amerika hebben gezien!

De volgende dag zaten we dus de hele dag in de bus richting Popayan. We reden door een prachtig natuurgebied. Colombia is bergachtig en vooral heel groen. Langs de weg staan overal militairen en de bus wordt ook regelmatig aangehouden voor een controle van de bagage of passagiers. De eerste keer dat we de bus uit moesten en dat Job tegen de bus aan moest gaan staan om gefouilleerd te worden was wel even spannend. Vooral omdat de militairen, de politie en zelfs de regering van Colombia bekend staan als corrupt. We hebben ook verhalen gehoord dat militairen bij controles digitale camera’s afpakken en dat je daar dan vervolgens niets tegen kunt doen. Van de FARC en paramilitairen merken wij hier trouwens niets!

Popayan was de eerste Colombiaanse stad die we bezochten. Het was een mooie, rustige stad met een klein historisch centrum. Ook hier zijn veel gebouwen wit van kleur. Colombia is erg modern en het meest ontwikkelde land na Argentinië en Chili. Er zijn dan ook geen mensen in traditionele kleding op straat te vinden, maar juist veel mensen met westerse kleding en hippe kapsels. Waar de bevolking van Bolivia, Peru en Ecuadro allemaal erg veel op elkaar leken, is iedereen hier echt verschillend! Voor ons was er verder weinig in de stad te beleven dus we zijn er niet zo lang gebleven.

Na maanden lang oploskoffie te hebben gedronken was Job toe aan een sterke kop koffie. We gingen dan ook naar Salento, een klein dorpje in de koffieregio van Colombia. Het landschap hier is typerend voor Colombia: groene heuvels, waxpalmbomen, bamboe en koffieplantages. We hebben hier een tour gedaan naar een koffieboerderij. We kregen een lading informatie over hoe koffie groeit, de verschillende soorten koffiebonen in Colombia en vooral over de onwaarschijnlijke hoeveelheid arbeid die er in één kopje koffie blijkt te zitten. Aan het einde van de tour konden we de koffie natuurlijk proeven. Zelfs Linda vond de koffie hier erg lekker! Salento was verder een erg sfeervol plaatsje, één van de gezelligste dorpjes van Zuid-Amerika! In het weekend werden de terrasjes buiten gezet en werd er live muziek gespeeld. In de koffieregio ligt ook de Valle de Cocora, een vallei waar de hoogste waxplambomen ter wereld groeien. Deze zeer smalle bomen kunnen wel 60 meter hoog worden. We maakten een flinke wandeling door de vallei en hadden een geweldig uitzicht. In de middag gingen we in de vallei lunchen en kregen we een blok kaas en chocolademelk. Het was de bedoeling dat je de kaas in de chocolademelk dompelt! Een beetje vreemd maar best lekker! Bij dit hutje zaten ook veel Hummingbirds, kleine, gekleurde vogeltjes die razendsnel rondvliegen. Erg mooi om te zien!

Toen we in de avond op de bus zaten te wachten, bood een Colombiaanse man ons aan om met hem mee te rijden omdat hij toch naar het naastgelegen stadje Armenia moest. Wij wilden daar de nachtbus naar Medellin pakken. Onderweg hebben we volop in het Spaans met deze vriendelijke man gekletst. Hij vond het volgens ons gewoon erg gezellig om toeristen mee te nemen. Hij ging zelfs bustickets voor ons regelen in de busterminal! De volgende ochtend kwamen we in Medellin aan. Deze stad stond in de jaren ’90 vooral bekend als één van de meest gevaarlijke steden ter wereld. Veel criminaliteit, moorden en vooral het hart van de cocaïnebusiness. Pablo Escobar was de beruchtste Colombiaanse drugsbaron, die een van de rijkste mensen ter wereld werd door zijn wereldwijde handel in cocaïne. Pablo Escobar en het Medellinkartel, dat hij leidde, waren verantwoordelijk voor duizenden doden in de jaren ’80 en ’90. Er wordt nu nog steeds bijna niet over Pablo Escobar en de drugsoorlog gepraat omdat het volgens velen nog te vers is en bijna iedere familie wel mensen kent die vermoord zijn in die tijd. Pablo Escobar bombardeerde bijvoorbeeld zijn vijanden, waarbij vele onschuldige burgers om het leven kwamen. Zo heeft hij een vliegtuig neer laten storten omdat één van zijn vijanden in het vliegtuig zat. Later bleek deze persoon zijn vlucht te hebben gemist. We hebben deze informatie gekregen tijdens de Pablo Escobar tour die we hebben gedaan om meer te weten te komen over Medellin en de drugsoorlog die schijnbaar nog steeds heerst (maar in veel mindere mate zichtbaar en voelbaar is). Het was een erg interessante tour waarbij we met een busje door Medelling reden en belangrijke plaatsen uit de geschiedenis bezochten, zoals het hoofdkwartier van het Medellinkartel, het huis waar Pablo Escobar is doodgeschoten en zijn graf.

De volgende dag zijn we Medellin in gegaan. Je kon duidelijk zien dat Medellin een van de modernere steden van Zuid-Amerika is. Als enige stad in Colombia beschikt Medellin over een metro-netwerk, waardoor je voor 1 euro de stad kunt doorkruisen. We namen dan ook een aantal keren de metro, waardoor we zicht kregen op de verschillende delen van de stad. Gedeelten met veel wolkenkrabbers, maar ook veel armere buitenwijken. In het stadscentrum hebben we de standbeelden van dikke mannen, vrouwen en dieren bekeken, die gemaakt zijn door kunstenaar Botero. Terwijl we foto’s aan het maken waren, kwam een filmploeg Job vragen of hij wilde figureren voor een film over Medellin. Job moest doen alsof hij een foto aan het maken was en daarna in de camera zeggen: “welcome in Medellin”. Daarna wilde de regisseur nog even met Job op de foto. Linda zat ondertussen op een bankje toe te kijken, terwijl ze een leuk gesprek had met een oud vrouwtje die erg trots was dat wij als toeristen haar land kwamen bekijken. Op het einde van het gesprek zei ze: “dag mijn kind”. Erg lief! Verder kwam we regelmatig mensen tegen op straat die zeiden: “welcome in Medellin, have a nice vacation!”. We raakten aan de praat met een Colombiaanse jongen. We vertelden hem dat we naar de kathedraal gingen en hij bood aan met ons mee te gaan om ons een kleine rondleiding te geven. De plek waar de kathedraal stond was blijkbaar ook niet zo’n fijne buurt. Dit zijn nog maar een paar voorbeelden om te laten zien dat de Colombianen zo ontzettend vriendelijk zijn! De mensen zijn zich bewust van de slechte reputatie die het land nog steeds heeft en ze doen er alles aan om de toeristen een zo goed mogelijke tijd te bezorgen. Je merkt echt dat mensen het erg vinden dat Colombia zo’n slechte reputatie heeft. Aan ons dus om onze goede ervaringen door te vertellen!
Omdat Medellin voor ons, nadat we al zoveel steden in Zuid-Amerika hadden bezocht, niet zo indrukwekkend meer was, zijn we de laatste dag naar het dorpje Gautape gegaan. We kwamen eerst bij la piedra del Peñol, een rots van meer dan 200 meter hoog en de op een na grootste massieve rots ter wereld. We zijn omhoog gelopen en hadden op de top een geweldig uitzicht over de omgeving, een groot meer met veel kleine eilandjes. Vervolgens zijn we naar het dorpje zelf gelopen, wat omringd is door het meer. Het dorpje is erg kleurrijk doordat alle huisjes in een andere kleur zijn geschilderd. ’s Nachts namen we de nachtbus naar San Gil.

Het was weer eens een nachtbus waarin we totaal niet konden slapen. De airconditioning stond de hele nacht vol aan en de stoelen stonden zo dicht op elkaar dat je het haar van degene voor je zou kunnen ruiken. De volgende dag kwamen we dan ook compleet uitgeput in San Gil aan. Daarbij kwam ook nog eens dat Job ziek begon te worden en vervolgens 4 dagen met griep op bed heeft gelegen. Tussendoor zijn we nog een dagje naar het authentieke, koloniale dorpje Barichara geweest. In Barichara lijkt de tijd stil te staan, 300 jaar oude witte gebouwen en grote keien als wegen. In de middag hebben we een mooie wandeling gemaakt naar een ander oud dorpje, Guane. Toen Job weer wat beter was, zijn we gaan raften. We hadden ervoor gekozen het nog maar even rustig aan te doen en een halve dag te gaan raften op een rivier met level 3. Achteraf gezien hadden we best een dag level 4-5 kunnen gaan doen want het mocht van ons wel wat ruwer! De laatste dag zijn we gaan paragliden. Toen we in het busje op weg naar de startplek zaten, begon het hard te regenen en omdat het na een uur nog niet ophield, werd het gecanceld. Erg vervelend omdat we voor die avond al een busticket hadden gekocht en we eigenlijk ook weg wilden uit San Gil omdat we er al te lang waren geweest. Toen we weer terug in San Gil waren, werd onze gids gebeld dat we toch konden vertrekken en we konden weer omkeren! Gelukkig dat het doorging, want het was geweldig om te doen! We zweefden 12 minuten lang rond boven een mooi, groen, bergachtig landschap. ’s Avonds pakten we onze laatste nachtbus richting het noorden, waar ons het mooie weer stond te wachten!

Ons laatste verslag plaatsen we op onze laatste dag hier in Zuid-Amerika, wat helaas al over 5 dagen is!!