The end of our dream..

Na een lange busrit kwamen we aan in Taganga, een dorpje aan de Caribische kust. Het was er erg warm, zo’n 35 graden. Als het onbewolkt was, was het zelf te warm om op het strand te liggen. Gelukkig had ons hostel een zwembad! In Taganga wilden we ons duikbrevet gaan halen. Omdat Job een week eerder ziek was geweest en nog wat verkouden was, was het niet verstandig te gaan duiken. We zijn daarom eerst een paar dagen naar Park Tayrona gegaan. Het is een nationaal park met veel mooie stranden; wit zand, turquoise zee en palmbomen. We hebben hier 2 dagen aan het strand gelegen en genoten van lekker niets doen. We overnachtten in een hangmat op de camping in het park. In het begin was het even wennen maar we hebben er goed in kunnen geslapen!

Toen we weer terug in Taganga waren, kon het duikavontuur beginnen. Eerst moesten we een introductiefilm van 3 uur kijken. De volgende drie dagen gingen we in de ochtenden duiken en in de middagen moesten we studeren. We kregen namelijk een boek van zo’n 300 pagina’s waar we op het einde van de cursus een test over af moesten leggen. Om je brevet te halen moet je allerlei oefeningen onder water hebben gedaan, zodat je weet wat je moet doen als er wat fout gaat onder water. De oefeningen zijn bijvoorbeeld je duikbril onder water afzetten en weer opzetten (niet fijn!), met lucht van iemand anders zwemmen omdat de instructeur je luchtcilinder dichtdraait of je balans houden onder water . Tijdens de eerste duiken moest Job ontzettend veel hoesten onder water, maar omdat het na het duiken weer over was is hij de volgende dag gewoon weer gaan duiken. Toen hij op de tweede dag nog steeds veel moest hoesten onder water, zich daarbij ook erg benauwd voelde, dubbel zoveel lucht verbruikte dan Linda en boven water geel/oranje slijm ophoestte, zijn we op aanraden van de duikinstructeur maar even langs het ziekenhuis gegaan. Misschien had het wat te maken met de grote slok zout water die Job naar binnen had gekregen tijdens een van de oefeningen. In het ziekenhuis moest een bloedtest worden afgenomen en werden longfoto’s gemaakt. Het duurde allemaal erg lang en we hebben zowat de hele dag in het ziekenhuis gezeten. Ofja Job gelegen, want hij werd op de observatiekamer geplaatst en moest daar op een bed blijven liggen! De arts hield de longfoto’s even voor de tl-verlichting en constateerde dat Job een ontsteking aan zijn longen had, Bronchitis. De arts vertelde dat we om de 4 dagen terug naar een ziekenhuis moesten voor controle. Met een zak vol pillen en pufjes gingen we weer naar het hostel. De derde dag duiken zat er dus niet meer in! Linda heeft de duiken van de derde dag wel gedaan. Wel hebben we allebei de theorie gehaald. We hadden allebei 1 en dezelfde vraag fout! Als open water duiker mag je overal ter wereld zelfstandig tot 18 meter duiken. Omdat wij enkel gaan duiken als we op vakantie zijn, zullen we toch altijd wel een gids meenemen die de omgeving kent! Omdat Job 2 dagen heeft gedoken en zijn theorie heeft gehaald, zou hij de laatste 2 duiken in Nederland kunnen doen om zo alsnog zijn open water brevet te halen! Omdat we 4 dagen later weer terug moesten naar het ziekenhuis zijn we nog wat langer in Taganga gebleven. We hebben voornamelijk in en bij het zwembad gelegen. In de avond gingen we bijna elke dag bij ons barbecuemannetje eten, die erg lekker vlees had! ’s Avonds was het ook erg druk op en bij het strand, waar veel backpackers zaten te drinken. Het was wel erg om te zien dat er ook veel zwervers en straathonden rondliepen. We hebben trouwens erg veel vrienden gemaakt door ze eten te geven en te knuffelen (we hebben het natuurlijk over de honden!).

Na Taganga gingen we naar onze laatste bestemming in Colombia, Cartagena. De eerste dag hebben we het oude stadscentrum bekeken. Het is een mooie, kleurrijke stad met kleine steegjes en veel oude huizen met balkonnetjes. ’s Avonds hebben we op een gezellig terrasje gezeten. De tweede dag zijn we in de ochtend gaan shoppen en in de middag zijn we naar een moddervulkaan gegaan. De vulkaan zelf was niet zo boeiend, het was meer een klein bergje. Het in de modder liggen was wel een aparte ervaring! De modder voelde aan als zijde en gaf zoveel weerstand dat je je amper kon voortbewegen en bleef drijven. De modder schijnt ook goed te zijn voor je huid! Na er 20 minuten in gezeten te hebben en foto’s te hebben gemaakt, moesten we een rivier in om onszelf te laten wassen. Er stonden een aantal vrouwen in de rivier die je probeerden schoon te maken. Ook dit was een aparte ervaring omdat ze tijdens het wassen opeens zeiden: “bikini uit, broek uit!”. Er zat niets anders op dan zo laag mogelijk in de rivier te gaan zitten en doen wat ze vroegen. De modder ging er namelijk maar slecht af. ’s Avonds kwamen Wannes en Sofie aan in Cartagena en zijn we met z’n vieren gaan eten. De volgende 2 dagen wilden we naar Playa Blanca gaan, een strand in de buurt van Cartagena. Wannes en Sofie gingen gezellig met ons mee!

De volgende dag zaten we om half 8 ’s ochtends op de boot, die eerst langs de Rosario eilanden zou varen en ons later op Playa Blanca af zou zetten. Het leek een rustige boottocht te worden maar niets was minder waar. De dj zette een muziekje op en in de vroege ochtend begonnen al een aantal mensen te dansen. Om half 9 gingen de eerste blikken bier al open. Ook werd de boot in twee groepen verdeeld omdat er een spel werd gespeeld. Er werd steeds 2 personen uit het publiek gehaald en deze personen moesten de meest rare opdrachten doen; wie de meeste bikinitopjes kon verzamelen, wie het beste kon paaldansen, w elke man het beste als vrouw was verkleed (incl. lippenstift en bikini), en meer. En dat terwijl er bijna alleen maar volwassen mensen op de boot waren! De Colombianen waren door het dolle heen, ze gingen dansen, roepen, juichen, uitjoelen, noem maar op. Het leek alsof we op een kinderfeestje waren beland. En opeens vroeg de dj aan ons waar wij vandaan kwamen. Even twijfelden we of we wat anders zouden zeggen, maar uiteindelijk hebben we dan toch maar gezegd dat we uit Nederland kwamen. We zagen de bui al hangen en zaten wat zenuwachtig op onze stoel. “En nu gaat Holland een liedje zingen!!”. “No, no, no”, probeerden we nog, “No hablo Espagnol!”. Dat maakte helaas niets uit want we mochten ook een Nederlands liedje zingen. “Holanda, Holanda, Holanda!!” klonk het door de boot. We konden niet anders, stonden op en liepen naar voren. We kregen de microfoon in onze handen gedrukt en zo stonden we voor 200 uit hun dak gaande Colombianen het liedje ‘Ai se tu pego’ te zingen. Het bleek een goede keuze te zijn want we kregen gelukkig het publiek mee! Volgens ons hadden we dit onderdeel van het spel gewonnen, maar dat weten we eigenlijk niet precies want we kwamen niet meer bij van het lachen. Ongelofelijk eigenlijk dat we dit gedaan hadden. Wannes en Sofie kwamen er gelukkig voor hun onderuit.

Op Playa Blanca hadden we al snel 2 simpele maar erg charmante hutjes aan het strand gevonden, waar we die nacht zouden overnachten. Wit zand en turquoise zee, super mooi! Ook het water was heerlijk met een temperatuur van zo’n 28 graden. Toen de boten met toeristen rond 4 uur terugkeerden naar Cartagena, werd het gelukkig rustig op het strand. ’s Avonds hebben we tijdens een tropische storm ons favoriete kaartspel, Janiv, gespeeld. De Israëlische jongens hebben ons een goed kaartspel geleerd want we zijn er nog niet verveeld door geraakt! De volgende ochtend werden we wakker en hadden we een geweldig uitzicht op de zee! Die dag hebben we gezwommen, op het stand gelegen en lekker gerelaxt. ’s Middags namen we de boot terug naar Cartagena. Op onze laatste dag in Cartagena zijn we naar het strand bij Cartagena gegaan. Na een uurtje begon het echter te stormen waardoor we weer terug naar het hostel moesten. Linda en Sofie hebben de laatste dag besteed aan winkelen. De mannen waren daar ook erg blij mee want dan hoefden zij niet mee!

Colombia is voor ons een van de grootste verrassingen van onze reis geweest. Colombia heeft jungle, bergen, koloniale steden, mooie stranden, heerlijk weer, aardige mensen en niet zoveel toeristen. We hebben ons totaal niet onveilig gevoeld. De Colombianen zijn echt de meest lieve en fijne mensen die we tijdens onze reis hebben ontmoet, zo sociaal, goedlachs, openhartig en geïnteresseerd! De slogan van Colombia is: ´The only risk is wanting to stay´ en dat is waar.

Voor ons zat er echter niets anders op dan terug te keren naar Ecuador, omdat onze vlucht vanuit Quito vertrekt. De volgende dag vlogen we dus via Bogota naar Cali, waar we in de avond aankwamen. We hebben een aantal mensen ondervraagd over de veiligheid van de nachtbus naar de grens met Ecuador omdat deze rit in de Lonely Planet en op internet bekend staat als gevaarlijk. Een aantal politiemannen en een man van het Rode Kruis zeiden dat het goed te doen omdat de bussen in een lange karavaan zouden rijden. We besloten deze nachtbus te nemen omdat we dan de zaterdagmarkt in Otavalo konden halen. In de nacht hebben we schijnbaar 20 minuten gewacht en zijn we met 15 bussen, begeleid door 2 politiewagens, door het gevaarlijke stuk gereden. De volgende ochtend kwamen we aan bij de grens. Ook deze keer werden onze tassen niet eens gecontroleerd en konden we snel Ecuador binnen. Na een paar uren waren we in Otavalo, een klein dorpje dat bekend staat om haar grote kleurrijke zaterdagmarkt. We hadden een eigen houten hutje geboekt op een landgoed buiten de stad met een mooi uitzicht op een aantal vulkanen en bergen. Daar aangekomen bleek dat het dubbel geboekt was en daarom kregen we de Romeo en Juliet cottage, compleet met balkon, hemelbed en hartjeskussens. Een beetje kitsch was het wel, maar wel erg gezellig voor onze laatste nachtjes! ’s Ochtends om half 8 vertrokken we naar de dierenmarkt. Het lijkt schijnbaar op de veemarkten van vroeger. Het gekrijs van varkens, het gepiep van kuikentjes en cavia’s en het geblaf van jonge hondjes kwam ons tegemoet. Je kunt het zo gek niet bedenken of het werd er verkocht. Traditioneel geklede vrouwen en mannen stonden met grote aardappelzakken naast elkaar te schreeuwen. Een kijkje in de zak leerde ons dat er geen aardappelen in zitten maar kippen, konijnen, cavia’s of zelfs honden! De hele familie neemt eraan deel. Terwijl jonge kinderen met kippen onder hun arm rondlopen, probeert opa een paard te verkopen. Het is een groot spektakel. Voor 5 dollar ben je een biggetje rijker en voor 1,50 dollar zelfs een puppie. Ook zien we minder leuke dingen, zoals te magere koeien, een vrouw die 2 biggetjes met hun snoetje over de grond sleurt of 10 schapen die met de poten aan elkaar gebonden achterin een pick-up liggen. Het welzijn van deze dieren is hier helaas wat minder belangrijk. We liepen vervolgens verder naar de markt voor souvenirs om onze inkopen te doen. We hebben namelijk het halve jaar verder niets gekocht omdat we dat niet nog zes maanden mee konden nemen!

Op onze laatste dag gingen we naar Mitad del Mundo, het midden van de wereld, oftewel de Evenaar. Mitad del Mundo is de plaats waar nu een groot standbeeld staat, omdat twee Franse onderzoekers in 1736 naar aanleiding van metingen constateerde dat hier de evenaar moet zijn. De evenaar ligt echter ongeveer 275 meter noordelijker. Op deze plek is het museum Inti Nan geopend. Hier laat men door middel van proefjes, trucjes en GPS zien dat de echte evenaar hier ligt. Zo blijkt dat je weerstand op de evenaar minder is, dat je een ei makkelijker kunt balanceren op een spijker en dat het water in een spoelbak, wanneer je de stop eruit trekt, niet via een draaikolk maar loodrecht naar beneden stroomt. Op het Noordelijk halfrond draait de wind met de klok mee waardoor ook het water in de spelbak met de klok meedraait en op het Zuidelijk halfrond tegen de klok in. Het was grappig om deze experimenten te zien, maar er echt in geloven doen we niet. We hebben een paar foto’s gemaakt waarbij we met één been op het Noordelijk halfrond en één been op het Zuidelijk halfrond stonden gemaakt en zijn weer naar het hostel teruggegaan. De laatste avond zijn we bij de Mexicaan gaan eten, heerlijk! De locale menu’s (soep met pasta erin en een keuze uit kip, bief of vis als hoofdgerecht) hebben we wel voort gezien! Job heeft op onze laatste avond alleen geen biertje kunnen drinken, want in de restaurants en hostels in Ecuador mag er op zondag geen alcohol worden verkocht! Erg vreemd!

Nu zitten we op het vliegveld en zit onze reis er helaas alweer op! Het is erg snel gegaan! Natuurlijk zijn we blij dat we jullie allemaal weer kunnen zien, maar we zijn toch wel verdrietig dat we Zuid- Amerika weer moeten verlaten. We zouden het nog wel een tijdje langer uit hebben kunnen houden! Het was een geweldige reis, die echt helemaal perfect was..een droom die werkelijkheid is geworden! We hebben ontzettend veel mooie dingen gezien, leuke dingen gedaan, lieve en gezellige mensen ontmoet en ook veel geleerd. We hadden dit voor geen goud willen missen! We willen jullie, onze trouwe volgers, bedanken voor jullie reacties en mailtjes! We vonden het altijd erg leuk deze te lezen en ook op de hoogte te blijven van wat jullie allemaal meemaken!

Tot snel! x