Zand en zout in Chili, Argentinië en Bolivia

San Pedro de Atacama, een klein maar gezellig stadje in de Atacama desert. Dit was onze laatste stop in Chili. Alles in het stadje was van zand of was zandkleurig. Omdat er de dag nadat wij aankwamen geen maan zou zijn, hebben we meteen voor die dag een sterrentour geboekt. Sowieso kon je de sterren al goed zien vanuit de hangmatten van het hostel omdat je in de woestijn zit, maar zonder maan kon je het nog veel beter zien. Allereerst kregen we uitleg over de afstand en snelheid van de planeten, sterren en aarde. Daarna werden alle ‘bekende’ sterren en planeten met een laser aangewezen. Ook hebben we een aantal vallende sterren gezien, dat eigenlijk geen sterren zijn maar kortstondige lichtsporen die veroorzaakt worden door meteorïden die in de atmosfeer komen. Niet alle sterren die hier te zien waren zijn ook in Europa te zien. Daarna konden we alle planeten, sterren, galaxys, clusters en de melkweg bekijken door 10 verschillende telescopen. Het was vooral speciaal om Saturnus te zien omdat je ook echt duidelijk de ring om Saturnus heen kon zien. We hebben geprobeerd er wat foto’s van te maken!

De volgende dag zijn we naar Laguna Cejar gegaan. Door de hoge concentratie aan zout in het meer bleef je aan het oppervlakte drijven en kon je heerlijk languit ronddobberen en genieten van het mooie woestijnlandschap en de besneeuwde vulkaantoppen. Het was hier overdag ook zo’n 30 graden! Na dit zoutbad hebben we onder het genot van een Pisco sour, een bekend drankje in Chili en de rest van Zuid-Amerika, van de zonsondergang kunnen genieten.

In San Pedro mag sinds een paar jaar niet meer worden gefeest ’s nachts (want dan zijn de toeristen niet in staat om excursies te volgen de volgende ochtend) en de cafés gaan dus ook vroeg dicht. Schijnbaar worden er regelmatig illegale feesten gegeven in de woestijn en ook deze nacht zou er een illegaal feest plaatsvinden. Helaas konden wij er niet heen omdat we al om 4 uur ’s nachts opgehaald werden om naar de El Tatio Geysers op ruim 4000 meter hoogte te gaan. Het betreft het hoogstgelegen geyserveld in de wereld! We moesten zo vroeg vertrekken omdat er ’s ochtends het meeste stoom, met een temperatuur van 87 graden celcius (kookpunt op deze hoogte), wordt uitgeblazen door de ruim 40 verschillende geysers en 70 fumaroles. De stoom bereikte wel een hoogte van 10 meter. Ook was er een natuurlijk warmwaterbad aanwezig die wij natuurlijk even uit moesten proberen. Aangezien het buiten maar 5 graden was, was het een hele opgave om erin en eruit te gaan maar eenmaal in het warmwaterbad was het genieten! Op de terugweg reden we door een prachtig woestijnlandschap en hebben we de eerste lama’s en vicuña’s gespot. San Pedro is omgeven door veel woestijnlandschap, waaronder ook Moon Valley, een landschap dat zoals de naam al verraad veel weg heeft van de maan! ’s Middags zijn we daar naartoe gegaan. Job kon het natuurlijk niet laten om als Roadrunner op een steen boven de afgrond te gaan staan. We staan er nog steeds versteld van dat het dunne landje Chili zoveel diversiteit aan landschappen heeft (geberten, gletsjers en sneeuw in het zuiden, stranden in het midden en woestijn in het noorden).

Vanuit San Pedro wilden we eigenlijk Bolivia in gaan. Uiteindelijk hebben we toch besloten om nog één keer de Argentijnse grens over te steken om voor een paar dagen een auto te gaan huren. Dit keer in Salta. Het was een dure busreis die eigenlijk maar 9 uur (¨maar¨, je hoort dat we al wat gewend zijn!) duurde, maar het was de mooiste busrit die we tot nu toe hadden gehad. We reden over slingerwegen langs bergpassen af en kwamen door ontzettend veel verschillende landschappen, langs allerlei soorten en kleuren gebergten, de grootste zoutvlakte van Argentinië (Salina Grande), het dorpje Pumarmarca en het gebergte met de 7 kleuren.

De eerste dag hebben we een auto gehuurd en zijn we Salta zelf gaan bekijken, maar daar is niet zoveel te zien. Er staan een paar kerken die zo lelijk van kleur zijn dat ze daardoor juist ook wel weer mooi zijn. Ook hier hebben we, omdat het weer in de aanbieding was, een kilo ijs gekocht. Ehmm 2 keer trouwens.. Verder hebben we in Salta het MAAM museum bezocht. Het is een museum waar de lichamen van drie kinderen (6,7 en 15 jaar oud), die in de inkaperiode geofferd zijn, worden tentoongesteld. De inka´s doodden de kinderen niet, maar verdoofden ze met alcohol en legden ze in de top van de Llullailaco vulkaan op zo’n 6700 meter hoogte. Ze geloofden dat de kinderen niet dood zouden gaan, maar dat ze met hun voorouders in contact zouden komen en dat ze gezamenlijk over het dorp en de mensen zouden waken. Wij konden één van de kinderen zien. Door het klimaat op de top zijn het de best bewaarde mummies ter wereld. De mummies zijn meer dan 500 jaar oud en ze zijn inderdaad angstaanjagend goed bewaard! Je kon de huid van het gezicht en de armen goed zien. Het was erg apart om naar het kindje te kijken, vooral door de muziek die er gedraaid werd (soort indianenmuziek).

De andere twee dagen hadden we dus een auto gehuurd, zodat we het landschap en de dorpjes om Salta heen konden gaan bekijken. Omdat we tijdens de rit van San Pedro naar Salta de hoogtepunten van het noorden al hadden gezien, zijn we richting het zuiden gegaan. De eerste dag zijn we naar het dorpje Cachi gereden. Het was zo’n 165 kilometer en we hebben er 4,5 uur over gedaan omdat het overgrote deel van de weg onverhard was! In Salta zelf merkten we dat de straten ontzettend breed zijn en dat je mag rijden en inhalen waar je wilt. We gingen hier maar meteen in mee en al snel scheurde Job zigzaggend door de straten. Het is voor ons een vraag wat het nut is van de zebrapaden in Argentinië, want oversteken doe je hier niet zomaar. De rit naar Cachi was ontzettend mooi. Verschillende landschappen wisselden elkaar om de zoveel kilometer af; bergen die begroeid zijn met struiken en planten, langs rotswanden af, door rode gebergten die deels begroeid waren en langs gebergten met verschillende kleuren. Verder kwamen we door allerlei kleine dorpjes heen en kwamen we veel paarden en ezels tegen. Toen we bijna bij Cachi waren, reden we door het nationale park Los Cardores. Er stonden duizenden grote cactussen naast de weg! Het dorpje Cachi was heel klein en we hadden dan ook al snel een hostel gevonden. Meteen zijn we wat gaan eten bij een klein restaurantje (gezellig en romantisch) waar we de enige gasten waren. We werden trouwens wel vergezeld door wat honden, maar dat vonden we niet erg. We zijn de straathonden ondertussen wel gewend, alhoewel het nog steeds een raar gezicht is om te zien dat een kleine Maltezer wordt genomen door een grote Herdershond! De tweede dag hebben we zo’n 8 uur gereden over 350 kilometer, weer over veel onverharde wegen. In de ochtend reden we door canyonachtig gebied naar het stadje Cafayate. Na hier geluncht te hebben, zijn we in de middag teruggereden naar Salta. Tijdens de rit van Cafayate naar Salte reden we door het mooie gebied Quebrada de Cafayate. We reden langs verschillende vormen zandsteenformaties, zoals het Amfitheater, de Obelisk en Devil’s Throat.

Eindelijk konden we dan de grens naar Bolivia over, waar het een stuk goedkoper is! Hier bleek weer eens dat een grens niet alleen een stippellijntje op de kaart is. De grens tussen Argentinië en Bolivia is er een tussen twee totaal verschillende culturen. Als je vanuit het Argentijnse dorpje La Quiaca over een brug naar het Boliviaanse stadje Villazón wandelt, stap je letterlijk een andere wereld binnen. Spijkerbroeken en t-shirts zijn vervangen door kleurrijke hoepelrokken en kleurrijke geweven lakenzakken waar baby’s in hangen, los haar door 2 lange vlechten, petjes door bolhoedjes en sigaretten door wangen vol met cocabladeren. Ook de geur op straat is veranderd van die van gebarbecued vlees in een mengsel van kruiden en urine!! We zijn in Bolivia, het armste land van Zuid-Amerika.

In Villazón werd ons aangeboden om met een jeep vol Bolivianen mee te gaan naar het stadje Tupiza, voor ongeveer dezelfde prijs als de bus. We konden dan meteen vertrekken in plaats van 7 uur op de bus te wachten en we zouden er een stuk sneller zijn. Nemen dus! Linda zat tussen 2 traditioneel geklede vrouwen in gepropt op de achterbank. Job dacht lekker ruim voorin naast de chauffeur te kunnen zitten, maar prompt werd er een plek vrij gemaakt tussen de chauffeur en Job in. We zaten dus met 8 man in een familieauto die eigenlijk voor 6 personen plaats had op weg naar Tupiza. In Tupiza hebben we eerst de tour naar Uyuni (waar we al maanden naar uit keken!) geboekt en daarna zijn we gaan paardrijden! Linda wilde dit heel graag nog eens doen en dit was een mooie plek! Een beetje jammer dat de paarden zo ontzettend sloom waren waardoor we bijna alleen maar rustig hebben kunnen lopen! Daarentegen hebben we wel van het uitzicht kunnen genieten.

In de dorpjes en kleine stadjes in Bolivia kennen ze geen supermarkten zoals in Argentinië en Chili, maar alleen kleine winkeltjes en grote markten waar door oude vrouwtjes fruit en groenten worden verkocht. Jammer dat alleen de oude vrouwen nog in traditionele kleding lopen want ze zijn zoo mooi! We hebben de eerste week alleen niet meer zelf gekookt, waarom zou je ook als je voor 2,50 kunt eten?? Maar echt gezond is het eten in de restaurants hier niet, dus we gaan vanaf nu weer vaker zelf koken! In Tupiza zijn zijn we met Wannes, Sofie, Philip en Abby, 4 gezellige Belgen, gaan eten. Hier kon je goed Pique Machu eten, een typisch Boliviaans gerecht dat bestaat uit friet, ui, vlees, worst en véél saus. Na het eten hebben we drank gekocht en zijn we op de kamer van Philip en Abby gaan chillen. We hebben ontzettend hard moeten lachen om Philip, die apotheker is, en helemaal in zijn nopjes was met onze reisapotheek. Hij wilde ook perse weten wat voor patches wij voor Antarctica achter onze oren hadden geplakt, omdat hij dat nog niet kende! Linda kreeg van hem pillen tegen de buikpijn, die erg goed helpen, en daarnaast kregen we nog wat pillen die hoogteziekte zouden voorkomen, want de pillen die we zelf in Tupiza hadden gekocht bleken gewoon een soort paracetamol te zijn, die de pijn verlichten als je al last hebt van de hoogteziekte. De meeste steden in Bolivia liggen namelijk erg hoog. Zo gaan we binnenkort naar de hoogst gelegen stad ter wereld, Potosi, op 5100 meter, en gaan we over een paar weken naar het hoogst gelegen meer ter wereld, Lago Titicaca, op 3820 meter. Ook tijdens de toch naar Uyuni zullen we op 4500 meter hoogte komen. Dat het hoog is, merk je aan verschillende dingen. Je voelt dat je te weinig zuurstof binnenkrijgt, bent snel buiten adem en duizelig en na een paar passen begint je hart hevig te bonzen. Maar het kan nog erger, want veel reizigers hier hebben serieus last van hoogteziekte en er gelden dan ook serieuze waarschuwingen om het rustig aan te doen of om lager te gaan. Om met de hoogte om te gaan, kauwen de Bolivianen zelf op cocabladeren en je ziet hier dan ook iedereen met een bolle wang vol cocabladeren rondlopen.

De volgende dag kon onze 4-daagse tour beginnen. We vertrokken in een 4X4 met Pedro als onze chauffeur, Aimee als onze kokkin, en met Wannes en Sophie. Het beroemdste onderdeel van deze tour is de zoutvlakte Salar de Uyuni. Met deze tour zouden we het beste voor het laatste bewaren. De zoutvlakte was namelijk maar een klein onderdeel van een veel uitgebreidere tocht. De eerste dag reden we door landschappen met bergen en rotsen, uitgestrekte velden vol met lama´s en door miniscule dorpjes die helemaal draaien op de zilver- en kopermijnen. De eerste dag klommen we van 2.500 naar 4.500 meter, waar we sliepen. We waren moe van de reis en het was er erg koud waardoor we eigenlijk direct na het eten naar bed gingen. We lagen dan ook in onze slaapzak plus nog 5 dekens daar bovenop! We sliepen overigens bij een kleine lokale gemeenschap, zonder elektriciteit en warm water. Onze Kokkin Aimee stond iedere ochtend om 4 uur op om ons ontbijt, lunch en diner voor te bereiden. Dat Sofie en Linda ’s avonds hielpen met de afwas kwam volgens ons niet zo vaak voor want alle chauffeurs en kokkinnen vertelden hoe lief en mooi ze ons wel niet vonden.

De tweede dag moesten we om 6 uur opstaan en die dag reden we langs schitterende meren met duizenden flamingo´s. Het water van de meren was groen, wit of rood van kleur. Vooral het rode meer maakte veel indruk door de kleur, maar ook het groene meer maakte indruk omdat het in het begin niet echt groen was maar naarmate het meer ging waaien leek het alsof er een groen laken overheen getrokken werd! Die nacht hebben we weer in een klein dorpje geslapen. ’s Avonds hebben we een aantal potjes kolonisten (kaartspel) gespeeld. Heel irritant, maar Wannes won steeds alle potjes! We hebben ook hard moeten lachen om onze zuiderbuurtjes omdat zij schijnbaar gewoon de Nederlandse woorden gebruiken maar daarnaast ook nog overal een ander, apart, Belgisch woord voor hebben. Zo wordt een kamer een kot genoemd (wanneer je op kamers zit) en een scheet een protje! En het “alé” is natuurlijk ook vaak gevallen ;). ’s Avonds moesten we ons ijskoude bed weer in!

Ook de derde dag moesten we om 6 uur opstaan en die dag reden we door een woestijnlandschap. Onderweg kwamen we verschillende rotsformaties tegen, waaronder een rots die leek op een boom. Die nacht sliepen we in een hostel dat helemaal gemaakt was van zout, zelfs het meubilair! Die avond hebben we enkele potjes “Shithead” gespeeld, een kaartspel dat iedereen op reis zo ongeveer wel kent. De laatste dag moesten we om 5 uur opstaan, zodat we de zonsopkomst konden zien over de zoutvlakte. We konden helaas niet alles van de zoutvlakte zien omdat een groot gedeelte onder water stond. We zijn wel naar dat stuk gereden omdat de zoutvlakte door het water een soort spiegeleffect krijgt, wat ook weer een mooi beeld opleverde! Na het ontbijt op de zoutvlakte kregen we de tijd om foto’s te maken. Zoals alle toeristen konden we het niet laten om wat grappige foto’s en video’s te maken. Sorry Anniek, we hebben de grap met de Pringles gejat ;). Met de geweldig mooie zoutvlakte kwam een einde aan onze onbeschrijflijk mooie en gezellige tour! De pillen die we de eerste dag hadden gebruikt en de cocathee, die we van de kokkin kregen, hebben trouwens geholpen want we hebben totaal geen last gehad van hoogteziekte.

Inmiddels zijn we afgedaald naar een gezondere 2800 meter hoogte, naar de stad Sucre.