Patagonië: ‘don’t ask about the weather!’

Na het zuidelijkste puntje van Argentinië te hebben gehad stond ons de weg richting het verre noorden (tot en met Colombia) te wachten. De eerste stop was Puerto Natales in Chili. We verbleven alleen in Puerto Natales om de reis naar het nationaal park Torres del Paine te plannen, inkopen te doen en wat spullen uit onze backpack achter te laten zodat we niet alles 3 dagen mee hoefden te sjouwen. We hadden zoals gewoonlijk veel te veel eten ingeslagen en hadden te lang gezocht naar een tent, slaapmatjes, gasbrandertje, pannen, borden en bestek en regenbroeken maargoed uiteindelijk hadden we dan ook alles. Torres del Paine staat bekend om haar landschappen met de 3 torres (grantieten torens) als hoogtepunt. Een bekende wandelroute door het park is de ‘W’. Wij vonden dat wat overdreven, vooral omdat de omgeving rondom het eerste pootje van de ‘W’ vorig jaar bijna geheel is verbrand doordat een Israëliër wc-papier wilde verbranden. We kozen ervoor om in 3 dagen de ‘U’ te doen en hadden het zo gepland dat we eerst 3 dagen moesten hiken voordat we bij de torres zouden eindigen. We stonden de volgende ochtend om 7 uur vol goede moed klaar in onze winterjassen en met ieder een backpack van zo´n 10 kilo. Onze oude vertrouwde All Stars en Adidasjes aan en lopen maar (bergschoenen zijn voor mietjes :))!

Het eerste half uur vaarden we met een catamaran over een super mooi blauw/groen meer. Vervolgens begonnen we te lopen. Pff hoe gaan we dit 3 dagen volhouden met zo’n zware backpack? Job bleef maar zeggen dat we gewoon veel moesten eten omdat de backpack dan steeds lichter werd terwijl hij koekjes, snoepjes en bananen uit bleef delen. Waterflessen hoefden we gelukkig niet mee te nemen want we konden onze flessen vullen met het water uit de bergen, dat zelfs beter smaakte dan flessen water uit de supermarkt! De eerste dag viel mee, het was maar 2,5 uur lopen en het pad was vrij vlak. Bij het eerste campiamento (gratis camping) hebben we onze tent opgezet. ’s Avonds heeft het wel een uur geduurd voordat we uiteindelijk konden gaan slapen, omdat Job wel 10 verschillende houdingen uitprobeerde omdat hij bijna niet paste in ons veel te kleine, toch 2 persoons, tentje. De volgende dag zijn we samen met Sanne en Charley, twee meiden uit Amsterdam, naar een uitkijkpunt gelopen. Van tevoren hoorden we van anderen dat er een storm op komst was en dat we rond 3 uur bij het volgende campiamento moesten zijn. Dat zouden we wel gaan halen.. Na het eerste stuk te hebben gelopen, hebben we nog uitgebreid gegeten en daarna vertrokken we met z’n vieren naar het volgende campiamento. Het waaide wel wat, maar een storm? Het zal wel meevallen! We zijn wel wat gewend in Nederland. Toen we halverwege waren begon het toch steeds harder en harder te waaien. Toen we langs een meer afliepen kwam er een flinke windvlaag, waardoor Sanne en Charley omver gegooid werden. We moesten met z’n vieren erg hard lachen! Bij de volgende windvlagen moesten we ons echter allemaal vasthouden aan een tak. Het begon ook nog eens hard te regenen, waardoor het plaatje van de storm compleet was. Vervolgens zijn we ook nog verkeerd gelopen. Vraag ons niet waarom we tussen de struiken doorliepen terwijl we de hele tijd over een duidelijk zichtbaar gemaakt pad liepen, maar we zijn het spoor ergens kwijt geraakt?! Een volgende windvlaag kwam waardoor weer Charley, maar nu ook Linda, omver werden geblazen. Job ging op onderzoek uit naar het pad, terwijl wij bleven liggen waar we lagen. Sanne liep steeds wat paniekerig (wat wij toen eigenlijk niet door hadden) heen en weer tussen Job en Charley en Linda zodat we elkaar niet kwijt zouden raken. Uiteindelijk was Job de held en konden we onze weg vervolgen. Toen we eenmaal zeiknat aankwamen bij het campiamento en de refugio die daarbij hoorde, liep Sanne meteen naar binnen en begon tegen de parkrangers te roepen dat de route niet duidelijk was aangegeven en dat we verdwaald waren (dit ging niet bepaald rustig haha). De ranger snapte niet dat wij de weg kwijt waren geraakt maar zei dat er inderdaad windstoten van 120 km per uur voorbij kwamen. Vervolgens kwam Charley binnen, die in een soort overwinningsbui was en riep naar de rangers dat ze bier en chocolade wilde. Ze was in staat al haar geld uit te geven! De rangers zeiden dat het nu over was en dat ze niet bang meer hoefde te zijn. Bang zijn? Charley snapte er niets van en betaalde 20 euro voor bier en een reep chocolade. Vervolgens kwamen wij binnen en gingen bij Sanne en Charley aan tafel zitten. Zoals Sanne op haar blog omschrijft: ¨En toen... kwamen Job en Linda binnen. Lichtelijk vermoeid, maar zonder enige expressie. Super kalm gingen ze bij ons aan tafel zitten, en deden alsof er niks gebeurd was.¨ Koele kikkers dat we zijn ;). Het moet een spectacel geweest zijn voor de mensen die rustig in de refugio zaten. Die avond hebben we gegeten en gekaart in de refugio en hebben we een tent, die al was opgezet, gehuurd omdat het maar bleef regenen.

Sanne en Charley zouden de volgende dag terug naar het hostel gaan omdat Sanne veel last had van haar lever/maag en de parkranger het geen goed idee vond dat zij nog verder door zou gaan. Hij zou de volgende dag meelopen naar de uitgang van het park. Ook wij zijn de volgende dag met hen meegelopen. Omdat het die ochtend weer super mooi weer was, besloten wij op de helft van de trail onze weg toch te vervolgen naar het volgende campiamento zodat we de torres toch konden gaan zien. Het was een zware dag omdat het pad bijna helemaal bergopwaarts was. Linda was best trots op zichzelf dat ze al die tijd achter een sneltrein aan heeft kunnen lopen! Nadat we onze tent hadden opgezet bij het campiamento konden we het laatste stuk naar de torres afleggen. Onderweg begon het weer super hard te regenen en zelfs te sneeuwen! 9 uur hadden we omgelopen om de torres te zien en toen het moment daar was: GEEN torres te zien! De sneeuw liet de torres verdwijnen waardoor we alleen het meer voor de torres konden zien. Weer aangekomen bij ons tentje wisten we even niet meer wat we moesten doen want onze kleding was zeiknat en de tent te klein om het in uit te leggen. Tot overmaat van ramp was de tent aan de onderkant ook zeiknat geworden! We hadden even een momentje ‘waar zijn we toch aan begonnen’! We zijn vroeg gaan slapen in de hoop dat het allemaal mee zou vallen als we de volgende ochtend wakker zouden worden. ’s Ochtends doen we de tent open en zien we een dik pak sneeuw liggen! De laatste dag zijn we op onze Adidasjes en All Stars door de sneeuw naar beneden gegleden. Bij aankomst in het hostel hebben we 2 hele dikke, vette hamburgers gemaakt omdat we wel genoeg hadden van 3 dagen alleen maar pasta en we vonden dat we dat wel verdiend hadden! In 3 dagen hebben we ongeveer 17 uur gelopen en hebben we alle seizoenen voorbij zien komen. That’s Patagonia. Achteraf gezien toch een ontzettend leuke en lachwekkende ervaring!

Na Torres del Paine zijn we naar El Calafate in Argentinië gegaan. In de bus kwamen we Sanne en Charley weer tegen. ’s Avonds zijn we gezellig uit eten gegaan en hebben we een stoofpotje in een uitgeholde pompoen op. Een keer wat anders! De volgende dag zijn we naar Perito Moreno gegaan, een gletsjer van 60 meter hoog, 5 kilometer breed en 14 kilometer lang. Het is de enige gletsjer ter wereld die nog steeds aangroeit waardoor het ijs naar voren gedrukt wordt. Het ijs is dus in beweging en je hoort het ook kraken. Dagelijks vallen er vele stukken ijs af, wat vele toeristen urenlang kan boeien. Wij hebben eerst een boottocht voor de gletsjer door gemaakt. Eenmaal aangekomen bij dit 60 meter hoge gevaarte maakt het toch wel veel indruk. Je kon de spleten, scheuren en gaten in het ijs goed zien. Naast de gletsjer zijn veel wandelpaden gemaakt, waar vanaf je de gletsjer van alle kanten kunt bekijken. Helaas werd ons uitzicht weer belemmerd door de sneeuw. We hebben daar nog wel wat uren moeten doorbrengen omdat de bus niet omhoog kon komen.

Vervolgens weer een busrit genomen van 23 uur, dit keer naar Bariloche in Argentinië. Bariloche heeft wel wat weg van een wintersportdorpje in Oostenrijk of Zwitserland. Eenmaal aangekomen stapten we zo ongeveer het kleinste internetcafé van Bariloche binnen, waar we Sanne en Charley tegen het lijf liepen. Wat is de backpackerswereld toch klein af en toe! Bariloche staat bekend als chocoladestad en overal waar je loopt kom je chocolaterieën tegen. We waren daarom verplicht een paar dozen chocolade te kopen!! Verder ligt Bariloche in het lake district, waardoor we wat van de omgeving wilden zien. Één dag hebben we mountainbikes gehuurd en zijn we door een nationaal park gaan fietsen. Vooral bergopwaarts was soms zwaar, maar bergafwaarts was wel gaaf omdat je veel snelheid kom maken. Onderweg was het uitzicht op de meren heel mooi. Onderweg hadden we nog gezelschap van een hond die ons berg op en berg af bleef volgen. Straathonden vind je hier op iedere hoek van de straat. We hebben het idee dat ze een tactiek hebben om mensen te volgen tot het niet meer kan en dat ze denken dan voor de moeite wel wat te zullen krijgen. Mooi om te zien dat iedereen wel aardig is voor de straathonden. Iedereen aait ze en praat tegen ze. Daarnaast hebben we een dag een auto gehuurd met Sanne en Charley en zijn we een gedeelte van de 7 merenroute gaan rijden. Wat een prachtige route! Onderweg hebben we bij mooie meertjes gegeten en gerelaxt. Toen we in het donker terug kwamen in Bariloche zagen Job en navigator Charley een drempel over het hoofd waardoor we er met volle vaart overheen gingen. We werden zowat gelanceerd. Gelukkig was er niets aan de leenauto te zien! Na een paar dagen relaxen moesten we weer afscheid nemen van het fijne hostel en de gezellige mensen. Vooral met Sanne en Charley hebben we ontzettend kunnen lachen en we vonden het dan ook jammer dat we afscheid moesten nemen! We sliepen trouwens met 2 mensen uit India op de kamer die zouden gaan hiken. Linda werd ’s nachts half wakker en zag dat de jongen zich midden in de nacht in het donker aan het strekken/stretchen was en dacht nog:”Jezus, hoezo ga je je nu strekken voordat je gaat hiken?” De volgende ochtend realiseerde ze zich dat hij natuurlijk ’s nachts op de grond op een handdoek zat te bidden en met zijn armen naar voren zwaaide. Zo leer je nog eens iets van andere culturen.

Na Bariloche zijn we weer naar Chili gegaan, naar Pucon. De eerste dag hebben we het stadje en het strand bezocht. Apart aan het strand was dat het zand pikzwart was. Dit omdat het zand afkomstig was van vulkaanuitbarstingen van vulkanen die om Pucon heen liggen. Vulkaan Villarica, een actieve vulkaan, konden we vanuit de tuin van ons hostel zien en deze zouden we de volgende dag gaan beklimmen! Om kwart over 6 ’s ochtends werden we opgehaald en kregen we bergschoenen (dit was niet mogelijk op onze eigen sportschoenen) en een rugzak met daarin spikes, een icepick , helm en een assprotector. Later wordt duidelijk waarom. De klim van 5 uur was best zwaar. Het eerste gedeelte kon je met een lift doen, maar cheap as we are kozen we ervoor te lopen ;). Daarom moesten we 2 uur omhoog lopen op gravel. Vervolgens kregen we de spikes onder onze schoenen en kregen we uitleg hoe we het tweede deel van de klim op het ijs (de gletsjer) moesten lopen. Ook moesten we oefenen met onze icepick hoe we ons moesten vasthakken als we eventueel zouden vallen/uitglijden. Een maand geleden zijn 2 jongens overleden. Één viel van de rotsen af en één gleed uit over het ijs en kwam in een spleet terecht. We moeten er wel bij vertellen dat het super slecht weer was die dag en dat de meeste tours halverwege stopten maar zij gingen door.. Na een pittige klim van wederom 2 uur begon het derde gedeelte van de klim wat bestond uit het beklimmen van wat grotere rotsblokken. Na nog een uur stonden we dan op de top van de vulkaan! Omdat de vulkaan actief is en er op dat moment veel rookontwikkeling was konden we niet heel goed in de krater kijken. De rook stonk ook behoorlijk! We mochten niet langer blijven want de rook was verder behoorlijk giftig, pikte in je ogen en na een tijd kreeg je zelfs ook last van je keel. We stonden verbaast te kijken dat iemand daar rustig zat te lunchen?! De terugweg ging gelukkig een stuk sneller. Op het ijs kregen we onze assprotector aan en konden we naar beneden glijden! Als een kind zo blij gingen we met een grote glimlach glijdend naar beneden! Het was een super ervaring ook al hadden we in Guatemala ook al een keer een vulkaan beklommen en daar zelfs op 1 meter van de lava af hadden gestaan maar deze beklimming was weer heel anders. Onderweg en op de top hadden we een geweldig uitzicht over een meer en andere vulkanen en ook de verschillende lagen van de vulkaan maakten de beklimming extra speciaal.

Verder richting het noorden besloten we de hoofdstad van Chili, Santiago, over te slaan en direct naar het nabijgelegen havenstadje Valparaiso te gaan. We moesten een soort van liftje nemen om ons hostel te bereiken. Het was een aparte ervaring want het houten huisje kraakte aan alle kanten waardoor het leek dat het elk moment in elkaar kon zakken. De eerste dag zijn we met een aantal mensen uit het hostel naar het nabijgelegen strand van Vina del Mar gegaan. We waren blij dat we onze korte broeken en slippers weer voor de dag konden halen! Toen we ’s avonds op bed lagen werden we wakker geschut door een aardbeving, die een kracht van 6,7 op de schaal van Richter had. Aangezien we in een gammel stapelbed lagen zei Linda met haar slaperige hoofd tegen Job: “schut dat bed niet zo op en neer, iedereen wordt wakker zo!” Na een paar tellen realiseerde ze zich dat het hele huis op en neer ging en dat Job het bed niet zo heftig kon laten schudden. Vervolgens liep ze de huiskamer in, zag ze mensen onder de tafel zitten en dacht ze gehoord te hebben dat de hosteleigenaar “aeropuerto” (vliegveld) zei. Even dacht ze dat we moesten evacueren omdat er misschien wel een tsunami op komst was. Valparaiso ligt namelijk aan zee. De hosteleigenaar zei echter alleen maar dat de aardbeving nogal heftig was omdat het epicentrum maar op 50 kilometer van Valparaiso (in de zee) vandaan lag en omdat deze beving wel één minuut lang aanhield. Gelukkig kon iedereen wel om de slaperige reactie lachen! Ontzettend raar was het wel om zo’n aardbeving mee te maken! De volgende dag wilden we in een park gaan zitten en kwamen we uit in een park waar veel senioren aan het kaarten en schaken waren. We besloten een tafeltje tussen deze oude mannetjes in te pikken om daar ook een potje te gaan kaarten. We hebben wat figuren voorbij zien komen! ’s Avonds werden we verrast door gratis cocktails van het hostel en hebben we de avond voortgezet in een ontzettend klein en overvol barretje met live muziek. De laatste dag hebben we een stadstour gedaan waardoor we meer van Valparaiso hebben gezien. Valparaiso heeft veel mooi historische gebouwen en veel huizen met Franse en Italiaanse invloeden. Daarnaast is Valparaiso op weg om de culturele hoofdstad van Chili te worden. Kunstenaars komen er bijeen en er is veel mooie streetart te vinden. Aangezien we in alle landen wat specialiteiten willen proberen hebben we ’s Avonds hebben we hét gerecht van Chili op: een laag friet, ui, ei en daar bovenop stukken vlees.

Adios! xx