Rio de Janeiro: the city that never sleeps..

Na de stressvolle afstudeerweken van Linda (en Job tot diep in de nacht voor de opmaak en powerpoint) en het gezellige carnavalsfeest in Nederland wachtte ons het Braziliaanse carnaval! Op 22 februari ging het avontuur dan echt beginnen. Op Schiphol bleek dat Janneke, Rob, Loek, Noortje en Robin ons naast onze vaders en moeders uit kwamen zwaaien! Super leuk, bedankt! Nadat we werden uitgezwaaid door een emotioneel afscheidscomité volgde de lange reis naar Rio. Onderweg heeft Linda nog vaak gedacht “waar zijn we aan begonnen? Weet je wel hoe lang 6 maanden is??” Gelukkig was dat, zoals verwacht, de volgende ochtend weer helemaal over!

De eerste indrukken van Rio waren: hitte, chaos en stank! En dat om 11 uur ’s avonds. We waanden ons even in Turkije! We twijfelden of we de bus of de taxi zouden nemen omdat het al laat was en omdat de taxi 5 keer zoveel vroeg en wij ons nou eenmaal voor deze vakantie als echte backpackers moeten gedragen ;). Meteen werd duidelijk dat Brazilianen zeer spontaan en behulpzaam zijn. Iedereen die een klein beetje Engels kan schiet te hulp. We zouden best met de bus kunnen gaan, dat was veilig, en van het strand (waar de bus ons zou droppen) naar het hostel zou ook geen probleem moeten zijn. Jaren geleden zou je dat niet kunnen doen. Maar moeders, ben niet ongerust, we hebben de taxi genomen. In het hostel kwamen we erachter dat we met Nederlands, Engels en Spaans hier niet echt ver komen, want bijna alle mensen spreken hier alleen Portugees. Met wat gebarentaal lukt het toch aardig. De mensen hier zullen Job wel een charmeur vinden, omdat hij de hele dag mooierd tegen Linda roept (Linda in het Portugees). Het is even wennen aan een dorm met 6 anderen op een kamer, maar het is super gezellig. We hebben eigenlijk alles nog samen met anderen gedaan.

De eerste dag zijn we naar Cristo Redentor, voor de Nederlandstaligen onder ons het bekende Christusbeeld dat op een 710 meter hoge heuvel aan de rand van de stad staat, gegaan. Op bijna alle plekken in Rio zie je het Christusbeeld boven de stad uitreiken. Goed dat er een Braziliaanse jongen met ons mee was, want jezus wat staat het hier allemaal slecht aangegeven. En met een kaart over straat is geen goed plan, omdat je dan niet kunt verbergen dat je geen carioca (zo worden de mensen uit Rio genoemd ) bent. We zijn er overigens bang voor dat we dit sowieso niet kunnen verbergen met onze opperhollander. Vanaf de top was het uitzicht over de stad heel erg mooi! Je kon duidelijk zien dat de rijken en armen hier naast elkaar leven. In de buurt van de stranden staan de hotels en de grotere huizen en wat verder van het strand, tegen de heuvels aan, liggen de favela’s, de sloppenwijken. De volgende ochtend hoorden we trouwens dat een meisje uit ons hostel de weg naar het Christusbeeld te voet heeft afgelegd en onderweg is overvallen: een blauw oog, paspoort kwijt, 400 euro lichter en zelfs haar slippers werden meegenomen. Ook dat is Rio helaas. ’s Avonds zijn we gaan eten bij een kilo restaurant. Zoals de naam al zegt, wordt er gewogen hoeveel kilo(gram) je hebt opgeschept en daar betaal je dan uiteindelijk voor.

Een aantal dagen zijn we naar het Copacabana strand gegaan om een paar uurtjes van de zon te genieten! We hebben de adviezen van Rob en Chantal ter harte genomen en hebben een parasol gehuurd en hebben ons daarnaast goed ingesmeerd. Bedankt daarvoor ;). Voor je rust hoef je niet naar het Copacabana strand te gaan want naast de mensenmassa loopt er elke minuut een verkoper van bier, ijs, sieraden en soms een hele bikiniwinkel aan een parasol rond te schreeuwen wat hij of zij in de aanbieding heeft. Een Nederlandse marktkoopman is er niets bij. Ofja bikini’s... we hebben het idee dat Linda in een tent rondloopt want de vrouwen hier dragen een string en iniminibikini. Helaas is het schoonheidsideaal van de cariocas ronde billen en benen en opblaasborsten. Ook de Braziliaanse mannen besteden veel aandacht aan hun uiterlijk. Veel mannen zien eruit alsof ze iedere dag naar de sportschool gaan en staan op het strand een beetje stoer rond te kijken om zo wat aandacht van de vrouwen te krijgen! Zelfs aan de boulevard kan men fitnessen, omdat de bushokjes uitgerust zijn met allerlei krachttrainingsattributen. Heel vreemd om te zien, maar wel grappig.

’s Avonds zijn we met een aantal mensen naar de wijken Lapa en Santa Teresa gegaan. We hoorden dat we daar op vrijdagavond moesten zijn voor een bloco party, een groot straatfeest. Ook op de Escadaria Selarón werd gefeest. Dit is de trap die is betegeld met 2000 tegeltjes uit verschillende landen en die wereldberoemd is geworden door de videoclip van het nummer Beautiful van Snoop Dogg & Pharell. Hier kregen we in de gaten op wat voor fout feest we eigenlijk waren beland! Meerdere keren werd ons gevraagd of we mariuhana of cocaïne wilden kopen en overal hing een wietlucht. De drugsdealers, zelfs een jongetje van 10 jaar ofzo, waren te herkennen aan de bolletjes cocaine in hun hand! We waren blij dat we alleen wat klein geld hadden meegenomen! Mark, een Nederlander die voor een tijdje zou gaan reizen maar uiteindelijk al meer dan 10 jaar is weggebleven, nam zijn fotocamera mee en deze werd tot 2 keer toe bijna gerold door twee kleine jongetjes. We stonden ervan te kijken hoe snel ze waren! We hebben trouwens wel overal foto’s van gemaakt met de camera’s van anderen haha. Onze camera is weg denken we als we die op straat meenemen.

De volgende dag hebben we een favelatour gedaan. Ruim 1,5 miljoen inwoners van Rio wonen in een favela. Het is niet veilig om daar op eigen gelegenheid heen te gaan, maar met een tour is het wel te doen. Het was indrukwekkend om te zien hoe de huisjes bovenop elkaar gebouwd zijn. De meeste favela’s kennen geen straatnamen, waardoor je makkelijk kunt verdwalen in de vele smalle gangetjes. De armste mensen wonen bovenaan en moeten vaak een uur trappen in smalle steegjes op of af om bij de hoofdstraat te komen. Door de tour hebben we een ander beeld van de mensen uit de favela’s gekregen. Er is niet alleen maar criminaliteit. De mensen uit de favela’s werken hard voor een beter bestaan en ook de overheid probeert het bestaan van de mensen te verbeteren. Veel mensen uit de favela’s werken in hotels of restaurants. In de grootste favela, Rocinha, heeft vorig jaar november een inval plaatsgevonden, waaraan 3000 politiemannen en militairen deelnamen. Ze hebben de grootste drugsbaronnen aangehouden. Veel inwoners van de favela’s namen zelf ook deel aan de actie door anoniem door te geven waar de grootste criminelen zich verscholen hielden. De politie schijnt nu de controle terug te hebben in deze favela. Het is de vraag natuurlijk voor hoe lang..

Het carnavalsfeest door de straten van Rio was al zo goed als afgelopen toen wij aankwamen, maar het echte carnavalsfeest met schaarsgeklede dames die ontzettend goed samba kunnen dansen, wordt gevierd in de Sambódromo. We wilden perse naar de Champions show, de parade waaraan de 6 beste sambascholen meedoen, om toch wat van het carnaval mee te kunnen maken. Het was echt geweldig!! We hebben van 10 uur ’s avonds tot half 3 ’s nachts genoten van duizenden drummers, dansers en hele mooie kostuums en wagens! We zaten in het vak van de cariocas en veel mensen gingen helemaal uit hun dak! Het ging overigens tot 7 uur in de ochtend door! Op het einde van het stadion lagen alle pakken op een hoop, omdat de dansers ze niet meer mee naar huis namen. We hebben er even tussen gekeken, maar helaas was alles te groot om mee te nemen! Linda heeft nog wel op straat een masker gekregen, maar deze hebben we aan het hostel gegeven.

Omdat Rio (en waarschijnlijk heel Brazilie) toch wel heel duur is, zijn we weer vertrokken. We zijn net aangekomen op het eilandje Ilha Grande om te relaxen! Er is hier niet veel meer te doen dan aan het strand liggen en duiken en snorkelen. Het is 40 graden dus dat moet wel goedkomen!

xx